enflasyonun sebebi çok çalışmak?

iki tip çalışan arasındaki fark;

birincisinin iş dışında bir hayatı var. evi, ailesi, dostları, hobileri. diyeceksiniz ki "hepimizin var" ben de diyeceğim ki "depoya mı kaldırdınız?"

neyse, diğeri ise olup da zaman ayır(a)mayan veya daha da kötüsü olmayan.

ne oluyor bu durumda? bir tanesi 8 saat çalışıp basıp gidiyor. diğeri ise kalıyor. çalşıyor, çalışıyor. peki hangisi tercih ediliyor? tabii ki kalan.

*****

Daha önce bir yerlerde de okumuştum, normal şartlarda (ne normatif ne istatistik normal diyemiyorum maalesef, ideal normal diyelim) 8 saat çalışmak, 8 saat eğlenmek ve 8 saat dinlenmekle sağlıklı bir hayat yaşayabiliyormuşuz. yoksa bir yerlerimiz arıza yapıyormuş.

Gerçekten az çalışan bir kişinin zihinsel olarak, az dinelenen bir kişinin fiziksel olarak, az eğlenen bir kişinin de duygusal olarak ihtiyaçları karşılanamaz ve bu birikim önce fiziksel sonra psikolojik problem yaratır.

gelin enflasyonun sebebini teorik bir model ile inceleyelim;

8 saat çalışan bir kişi 8 TL kazansa ve kalan 8 saatlik eğlencesinde 4, 8 saatlik dinlencesinde 4 TL harcasa, yani 16 saat için 8 TL harcanabilir geliri olsa;

ama şu çeşitli sebeplerden çok çalışan kişi 8 değil 12 saat çalışsa ve karşılığını da 12 TL olarak alsa; bu durumda aslında eğlence ve dinlence için kalan 12 saati için harcayacak 12 TL'si var.

bu durumda bu arkadaş çalıştığının karşılığını almak (daha doğrusu aldığını hissetmek için) 15 sene önce 100 mark olan bir kotun "taşlısına" 300 Euro vermeye razı olmaz mı? yeter ki sadece kendinde ve kendi gibi olanlarda olsun ve herkes anlasın. ya da benzer şekilde 20 TL olan bir yemeğe 50 TL vermek istemez mi?

birinin 16 saat için 8 TL'si var, diğerinin ise 12 saat için 12 TL'si. tam 2 kat daha "zengin"

halbuki gerçek servet pahalı yemekler, pahalı giysiler değil yaşamın kendisi değil midir?

uzak doğulular, evlerini eşya ile dolduran kişilere (ki maalesef ben de bunlardanım) acırlar ve hakir görürler. hayatın anlamını kavrayamamış ve ruhunu bu dünyanın basit ve ucuz metalarına sıkıştımış kişiler olarak kabul ederler.

gerçekten maddi varlığınız önemli değildir aslında. fiyatı olan her şey ucuzdur. bizim için olmasa bile birileri için. değerli olan şey asla satın alınamayanlardır.

aklıma 4 şey geliyor hemen; zaman, aile, dostluk ve sağlık.

satan bir yer biliyor musunuz? Gerçek ve samimi olma koşulu ile tabii. 3 yıllık fabrika garantisi ile değil. Değerini de maalesef kaybedince anlıyoruz.

bu sebeple de bunlara sahip olmayanların ya da olamayanların derdi de bu. kaybedecek bir şeyleri yok aslında. ya kaybetmiş olanlar?

hangisi daha vahim?